سوره حجر آیات 49 و 50 ترسیم میزان بخشندگی و مهربانی خدا نسبت به بندگان خود و کنار هم قرار گرفتن بخشش و عذاب و تقدّم بخشش بر عذاب و نحوه بیان در آمرزش و عذاب نشانگر حاکمیّت بخشش و آمرزش بندگان هست. 

همچنین، تأکیدهای متعدد درآیه 49 اعلام مؤکد تقدّم آمرزش و مهربانی خدا بر عذاب بندگان هست که در اثر عمل سوء بندگان نصیب شان می شود. موارد تأکید با رنگ قرمز در دو آیه مشخص شده و آیه 49 هفت تأکید و آیه 50 پنج تأکید شده است.

 "نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ (۴۹) وَأَنَّ عَذَابِی هُوَ الْعَذَابُ الْأَلِیمُ" (۵۰) 

"به بندگان من خبر ده که همانا من آمرزندۀ مهربانم و اینکه عذاب من عذابی دردآور است"

آیا با وجود چنین خدای مهربانی که چشم پوشی می کند تا بندگانش از گناه دست برداشته و به سوی او بروند، گناه کردن اوج ظلم به چنین خدایی نیست؟

آیا سفره باز رحمت الهی بساط ناامیدی و یأس و درماندگی در مصائب روزگار و بلایا و گرفتاری ها برنچیده و امیدواری را نوید نمی دهد که بفهمیم چاره ساز اصلی فقط خداست. 

در شبهای قدر این دو آیه را تکرار کنیم تا از یأس و ناامیدی و درماندگی رها و با آرامش درونی در خانه خدا را کوبیده و رفع مشکلات را بخواهیم.